Endonezya

Güneydoğu Asya anakarasının açıklarında, Hint Okyanusuna ve Büyük Okyanus'a bakan bakan bir takımada ülkesidir Endonezya.

Toplam 13.670 adaya sahip olan Endonezya'da sadece 970 adada yerleşim vardır. Sumatra, Cava ve Borneo'nun güney kesimi ve Selebes'ten oluşan Büyük Sunda adalarını, Bali'den Timur'a kadar uzanan Küçük Sunda adalarını, Selebes ve Yeni Gine arasındaki Maluku adalarını ve Yeni Gine'nin batı kesimini kapsar.

Endonezya halk tarafından seçilmiş meclisi ve devlet başkanı ile bir cumhuriyet devletidir. Ülkenin başkenti Cava adasındaki Jakarta şehridir.

Başlıca adaların en belirgin özelliği sık tropik ormanlarla kaplı sarp volkanik dağlardır. Endonezya'da 200 kadar etkin ve yüzlerce sönmüş yanardağ bulunur. Endonezya'nın iklim koşullarını belirleyen öğeler Ekvator'un çevresinde bulunması, adalardan oluşması ve iki kara kütlesi arasında yer almasıdır.

Endonezya'da dağların ve denizlerin oluşturduğu engeller geçmişten gelen toplumsal, kültürel ve dinsel farklılıklara güçlü bir yapı kazandırmasıdır. Bu nedenle günümüzdeki yönetsel bölünme, büyük ölçüde tarihsel bölgelere denk düşer. Kıyı kesimlerinde genellikle ticaretle uğraşan karışık kökenli "kıyı Malayları" ağırlıktadır. Buna karşılık iç kesimlerdeki toplulukların geleneksel ve kapalı yapılarını korudukları görülür.

Endonezya’nın çok renkli etnik bileşimi güçlü bir biçimde etkilenmiş olan ve sulu pirinç ekimiyle uğraşan Cava ve Bali’nin iç kesimindeki topluluklar, ülke nüfusunun yaklaşık yarısını oluşturur. Köklü ve gelişmiş bir kültüre dayanan bu grup Cava, Sunda, Madura ve Mali halklarını kapsar. Ülke nüfusu 230.046.000 civarındadır. Nüfusu en fazla olan İslâm ülkesidir. Halk çok çeşitli etnik gruplardan meydana gelir.

Konuşulan dillerin çoğu Malezya – Polinezya kökenlidir. Bu diller 16 büyük gruba ayrılır. Ulusal dil olan Endonezya dili Sumatra’nın doğusundaki Djambi ilinde konuşulan bir Malay lehçesinden geliştirilmiştir.

Endonezya’da büyük ölçüde tarıma ve madenciliğe dayanan, gelişme yolunda bir karma ekonomi yürürlüktedir. 1967’den sonra uygulanan planlı kalkınma, ikili ve çok taraflı yardım kuruluşları aracılığıyla çalışan Batılı ve Japon iş çevrelerince yönlendirilmektedir.